آقای تیموریان، کمی خویشتن‌دار باشید

قرار بود امیر قلعه‌نویی روز بازی دربی به ورزشگاه برود و از نزدیک بازی بازیکنان دو تیم استقلال و پرسپولیس را تماشا کند، ولی او نرفت به جای سرمربی تیم ملی، آندرانیک تیموریان سختی راه را به جان خریده و خودش را به ورزشگاه رسانده و بعد از دیدن کلی هیجان و لحظات مهیج فقط تا دقیقه ۸۷ تحمل کرده و در نهایت گذاشته و رفته. شما که تا دقیقه ۸۷ نشسته بودی این سه دقیقه وقت قانونی و پنج دقیقه وقت اضافه را هم تحمل می‌کردی. جناب «آندو» خان بعد از مسابقه در گفتگو با یکی از خبرگزاری‌ها گفتند که «به نظرم استقلال بازی خیلی خوبی به نمایش گذاشت و تا دقیقه ۸۷ که من دیدم استقلال سوار بازی بود و پرسپولیس هم روی ضدحملات کار می‌کرد. دربی است و حساسیت بازی بالاست و هر دو تیم در کورس قهرمانی هستند.

امیدوارم که استقلال در انتهای فصل قهرمان شود». لطفا کمی حرفه‌ای‌تر رفتار کنید. اینکه شما به عنوان بازیکن سابق استقلال برای تیم قدیمی‌تان آرزوی موفقیت کنید نه تنها بد نیست که جای شکرش هم باقی‌است که همچنان به یاد گذشته‌ها هستید و پیراهن قدیمی را فراموش نکرده‌اید. دلخوری از شما به این دلیل است که به عنوان کمک مربی تیم ملی فوتبال کشور، نگاه رنگی دارید و هنوز نتوانسته‌اید از دست این نگاه خودتان را خلاص کنید. مگر می‌شود مربی تیم ملی فقط برای تیم باشگاهی‌اش آرزوی قهرمانی کند؟ اگر اشتباهی در بیان نظرات شما نشده باشد، باید نگران باشیم که در انتخاب بازیکنان تیم ملی هم با همین عینک بازیکنان را رصد خواهید کرد.

یک عمر دو تیم پرسپولیس و استقلال از نگاه رنگی مربیان ایرانی تیم ملی می‌نالیدند و دادشان به هوا بود که حق فلانی خورده شده و بهمانی چرا در لیست دعوت شده‌ها نیست؛ حالا جنابعالی خیلی صریح و رک برای استقلال آرزوی قهرمانی می‌کنید؟ البته که «هر کی خربزه می‌خوره پای لرزش هم می‌نشینه»، ولی شما تحمل پای این لرز نشستن را دارید؟ اگر روز یکشنبه به عنوان یک تماشاگر به ورزشگاه رفته بودید و دقیقه ۸۷ از ناراحتی شکست تیم‌تان ورزشگاه را ترک می‌کردید مطمئن باشید ما هم درک و شعورمان بالاست و هم برایمان قابل قبول بود که از باخت استقلال ناراحت هستید.

ما هم مثل شما این لحظات را تجربه کرده‌ایم، ولی در مقام یک تماشاگر نه حتی یک رسانه. شما که صد قدم هم از ما جلوتر هستید و روی نیمکت تیم ملی می‌نشینید چرا همچنان در دوران بازیگری سیر می‌کنید؟ باز جای شکرش باقی است که سوالی در مورد داوری مسابقه از شما نشده وگرنه احتمالا برای تیم داوری هم حکم می‌دادید. حتی اگر برای پرسپولیس یا سپاهان هم آرزوی قهرمانی کنید مورد قبول نیست.

بهتر نیست به جای این رفتار‌های غیرحرفه-ای در مورد برنامه‌های تیم ملی صحبت کنید؟ اگر روسیه در جام کافا حاضر نشود تیم ملی حاضر است با دیگر تیم-های گردن کلفت؟! قاره آسیا که در این تورنمنت هستید بازی کند؟ نظری درباره این مساله ندارید؟ اگر تیم عزیر روسیه در این تورنمنت غایب باشد که احتمالا هست و یا چمن مصنوعی محل مسابقات که باعث شده سرمربی تیم ملی از این پیشنهاد صرف‌نظر کند، فکری برای دیگر بازی‌های تدارکاتی تیم ملی کرده‌اید؟ به هر شما هم به عنوان مربی تیم ملی وظایفی دارید که باید در کنار سرمربی تیم ملی آن‌ها را انجام دهید. فقط رفتن به ورزشگاه و دیدن مسابقات که کار شما نیست.

ببینید خودتان گزگ دست همه می‌دهید. هنوز ۲۴ ساعت از مصاحبه‌تان نگذشته که باشگاه پرسپولیس سریع بیانیه داده و خواسته که فدراسیون فوتبال و امیر قلعه‌نویی به شما تذکر دهند. خیلی محترمانه گفته شده که خویشتن-داری خودتان را حفظ کنید.

آندرانیک تیموریان که همزمان با انتخاب امیر قلعه‌نویی به نیمکت تیم ملی رسید انگار فاصله زیادی تا رسیدن به ایده‌آل‌های یک مربی حرفه‌ای دارد. او علی‌رغم اینکه در طول دوران بازیگری‌اش بار‌ها توانمندی خود را ثابت کرده بود، در کسوت مربیگری رفتار غیرحرفه‌ای از خود نشان داد. گفته‌های جهت‌دار او درباره مسابقه دربی نشان داد که یا در قالبی برایش تعریف شده به خوبی جا نگرفته یا ادبیات لازم برای بیان هواداری‌اش را نمی‌تواند استفاده کند. بدبختی‌های فوتبال کم بود، حالا باید منتظر بیانیه‌های دیگری درباره توجیه رفتار و مصاحبه تیموریان باشیم. شاید شما یادتان نباشد، یک زمانی با هر کس که مصاحبه می‌شد، سریع می‌گفت حرف‌های من را اشتباه نوشتند، ولی خب از آن روز‌ها حداقل دو دهه گذشته است و جای انکاری باقی نمانده.

ولی به یاد داشته باشید که همیشه بازیکنان خوب نمی‌توانند مربیان خوبی هم باشند. مربی خوب فقط فاکتور‌های فنی لازم را ندارد. دنیای مربیگری، که ما گوشه‌های ناخوشایند آن را می‌بینیم بخش‌های دلپذیری هم دارد که در فوتبال ما جایگاهی ندارند. خیلی هم کار شاقی نیست مربی خوب بودن. همین تحمل پذیرش مخالف و گاهی اوقات تایید رقیب قدیمی گام بزرگی برای خوب بودن در عرصه مربیگری است. حالا از امروز هر انتخابی در تیم ملی انجام شود با سویه رنگی تعبیر می‌شود. از شروع کار رسمی مربیان جدید تیم ملی زمان زیادی نمی‌گذرد که دعوت نشدن مهدی قایدی به تیم ملی سخت خاطر استقلالی‌ها را آزرده کرد. حالا ببینید از این به بعد چقدر دل‌آزردگی در پیش داشته باشید. حتما تیموریان خودش را برای چنین لحظه‌هایی آماده کرده است.

راستی شما به عنوان مربی تیم ملی که زحمت رفتن به ورزشگاه را کشیدید بنا به گفته خودتان چرا از دقیقه ۳۰ بازی را دیدید؟ یعنی نمی‌توانستید زودتر به ورزشگاه بروید که از اول در جریان مسابقه باشید تا حداقل با مستندات بیشتری از کیفیت مسابقه صحبت کنید؟ درباره همین ۴۷ دقیقه‌ای که دیدید به قلعه‌نویی چه اطلاعات جدیدی دادید؟ تاکید کردید که قایدی اگر مهار شود از آن بازیکن تخریب‌گر خبری نیست؟ بازیکنان پرسپولیس را چطور ارزیابی کردید؟ کاش به جای اینکه برای هر کدام از تیم‌ها آرزوی قهرمانی کنید، کمی درباره آینده تیم ملی صحبت می‌کردید؟ آن زمان که سرمربی تیم ملی خارجی بود به انواع و اقسام انگ‌های دلالی، پکیج‌بندی، رنگی و توصیه‌ای متهم می‌شد. وای به حال شما که همراه با سرمربی تیم ملی کاملا با رنگ مشخص سکان تیم ملی را به دست گرفته‌اید. امیدواریم آنقدر تجربه داشته باشید که فارغ از رنگ‌ها، فقط دغدغه تیم ملی را داشته باشید. تیمی که همه انتظار دارند قهرمان آسیا شود.

قهرمانی در حضور تیم‌هایی که اگر بازی‌های جام‌جهانی را کامل دیده باشید به خوبی می‌دانید چقدر رشد و پیشرفت داشته‌اند؛ و البته خبر دارید که ما هم چه وضعیتی داریم. از این اشتباه حتما درس بگیرید وگرنه مشکلات آن اول از همه یقه تیم ملی را می‌گیرد. هنوز ۴۸ ساعت از پایان دربی نگذشته دو تیم حداقل چهار، پنج بیانیه صادر کرده‌اند. یک دربی و این هم تذکره‌نویسی خیلی عجیب نیست. می‌دانید چرا؟ بهانه‌ها را خودمان جور می‌کنیم. احتمالا باید منتظر بیانیه استقلال در دفاع از شما باشیم با یادآوری کلی اتفاق زیرخاکی؛ و اگر برای فدراسیون فوتبال رفتار غیرحرفه‌ای شما اهمیت داشته باشد یک توضیح و توجیه هم از جانب آنها. خیلی راحت و بی‌دردسر عذرخواهی کنید.

انتهای پیام/